Bu çalışmanın amacı, stabil KOAH'lı hastalarda inhale salbutamol ve ipratropium bromürün (IB) tek başlarına ve kombine uygulamasının 15. ve 120. dakikalarda solunum fonksiyon testleri üzerine etkilerini görmek ve karşılaştırmaktır. Çalışma; Ocak 2002-Eylül 2002 tarihleri arasında kliniğimizde KOAH tanısı ile yatan 40 yaş üzeri, FEV1 değeri beklenenin %70'inden düşük, FEV1/FVC <%75 olan, 200 mcg salbutamol inhalasyonu ile FEV1'de en az %12'lik artış görülen 45 kadın olguyu kapsayan prospektif bir çalışmadır. Olgulara 1. gün 200 mcg salbutamol, 2. gün 40 mcg IB, 3. gün 200 mcg salbutamol+40 mcg IB uygulandı. İnhalasyon öncesi ve sonrası 15 ve 120. dakikalarda SFT ölçümleri yapıldı. 15. dakikadaki FEV1 değişimi üç ilaç arasında karşılaştırıldığında istatistiksel anlamlı fark saptanmadı. Ancak IB ile IB+salbutamol arasındaki fark, Bonferroni testine göre IB+salbutamol lehine istatistiksel olarak anlamlıydı. 120. dakikada üç ilaç arasında FEV1 değişimi istatistiksel olarak anlamlıydı, en fazla FEV1 değişimi IB+salbutamol ile daha sonra IB ile en az salbutamol ile saptandı. 15. dakikada FEF25-75 değişimi açısından üç ilaç arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı değildi. Ancak en fazla değişim IB+salbutamol kombinasyonu ile görüldü. 120. dakikada üç ilaç arasında FEF25-75 değişimi istatistiksel olarak anlamlıydı. En fazla FEF25-75 değişimi IB+salbutamol ile görüldü, IB ve salbutamol ile alınan sonuçlar birbirine oldukça yakındı. Sonuç olarak; KOAH'da reversibilite testi yapılırken IB+salbutamol kombinasyonunun en iyi erken revesibiliteyi sağladığını, etkisinin daha uzun sürdüğünü ve KOAH'da reversibilite incelemesi yapılırken, IB ve IB+salbutamol kombinasyonun kullanılabileceği ve değerlendirmenin salbutamol ile olduğu gibi 15. dakikada yapılabileceği sonucuna varıldı.

The aim of this study is to see and compare the effect of inhaled salbutamol and ipratropium bromure (IB) alone and together on the respiratory function tests of COPD patients at 15th and 120th minutes. This study was performed on 45 female COPD patients which were above 40 years, FEV1 below 70% of predicted value, FEV1/FVC <%75 and who showed 12% improvement with 200mcg salbutamol inhalation between january 2002-september 2002 prospectively. 200 mcg salbutamol at first day, 40 mcg IB at 2nd day, 200 mcg salbutamol and 40 mcg IB at 3rd day performed to the cases. Respiratory function tests made before inhalation, 15 and 120 minutes after inhalation. When the change in FEV1 at 15th minute for three drugs compared, there was no statistical difference. But, the difference between IB and IB+salbutamol was statistically significant in favor of IB+salbutamol according to Bonferroni test. The change in FEV1 at 120th minute for three drugs was statistically significant, maximum change in FEV1 obtained with IB+salbutamol, secondly with IB and the least with salbutamol. The change in FEF25-75 at 15th minute for three drugs was not statistically significant. But the maximum change observed with IB+salbutamol. The change in FEF25-75 at 120th minute for three drugs was statistically significant. The maximum change in FEF25-75 at 120th minute obtained with IB+ salbutamol, the change for IB and salbutamol was similar to each other. In conclusion; the best revesibility obtained with IB+salbutamol combination in COPD patients, it lasts longer, IB and IB+salbutamol combination can be used in the reversibility tests of COPD patients and evaluation can be made at 15th minute like salbutamol.

75 erkek ve 5 kadının yaş ortalaması 59.4 ± 11.2 idi. En sık görülen histolojik tip skuamöz hücreli karsinom idi (%56). Adenokarsinoma olguları daha az paket yılı sigara yüküne sahiptiler. İlk tanı anında, küçük hücreli-dışı akciğer karsinomlarının %45'inde uzak metastazlar vardı. Histolojik subtipler arasında sağkalım açısından anlamlı bir farklılık yoktu. Hastaların %36'sının kronik obstrüktif akciğer hastalığı vardı. Olguların %10'dan azına torakotomi yapıldı. Halk sağlığı çalışmaları hastaların daha erkenden başvurmaları ve prognozlarının iyileşmesi açısından faydalı olabilir.

The median age of 75 men and 5 women was 59.4 ± 11.2. The most common histological type was squamous cell carcinoma (56%). The patients with adenocarcinoma had lower pack-year of smoking. In the first presentation, 45% of the patients with non-small cell carcinoma (NSCLC) had distant metastases. There was no significant difference in survival among histological subtypes. 36% of the patients had chronic obstructive pulmonary disease. Less than 10% of the patients underwent thoracotomy. Public health studies can be helpful for earlier presentation and better prognosis of the patients.

Akciğer kanserlerinde cilt metastazı %1-12 oranında görülmektedir. Kliniğimizde akciğer kanseri tanısı alan ve cilt metastazı saptanan 15 olgu retrospektif olarak incelendi. Olguların tümü erkek ve yaş ortalaması 57.13(44-77) idi. Histolojik olarak olguların 7'si epidermoid karsinom; 1'i malign epitelyal tümör; 2'si küçük hücreli karsinom; 1'i adenokarsinom; 4'ü tip tayini yapılamayan küçük hücreli dışı akciğer karsinomu metastazı idi. Olguların tümünde tanı anında cilt metastazı mevcuttu. 1 olguda takibi esnasında ikinci cilt metastazı izlendi. Ortalama yaşam süresi 3(1-11) ay olarak bulundu.

Skin metastases of lung cancer is seen in the range of 1-12%. 15 patients who were diagnosed lung cancer in our clinic and who had skin metastases were analyzed retrospectively. The patients were all male and their mean age was 57.13(44-77). The histology of the cases were 7 epidermoid carcinoma, 1 malign epithelial tumor, 2 small cell carcinoma, 1 adenocarcinoma and 4 were undifferentiated nonsmall cell lung carcinoma metastases. All of the patients had skin metastases at the time of diagnosis. In 1 patient a second skin metastases developed during the follow-up. The median survival was found 3(1-11) months.

Altmış yedi yaşında erkek hastanın rastlantısal olarak çekilen akciğer radyogramında sağ parakardiak alanda dansite saptandı. Bilgisayarlı toraks tomografisinde sağ hemitoraks posterolateralinden (Bochdalek aralığından) diyafragma altında retroperitoneal alana doğru uzanan yağ dansitesinde kitle lezyonu mevcuttu. Sınırlı torakotomi ile 15x10x5 cm boyutunda olan ve retroperitoneal alan uzanım gösteren tümör saptandı ve tümör komplet olarak çıkartıldı. Histopatolojik olarak tümör matür lipom tanısı aldı. Tümörün retroperitoneal yağ dokudan kaynaklandığı ve Bochdalek aralığından posterior mediastinuma herniye olduğu düşünüldü. Mediastende nadir görülmesi nedeni ile sunulmaya uygun görüldü.

There was found abnormal shadow at the right paracardiac zone on a 67-year-old man patient's chest radiograph which was taken incidentally. Computed tomography (CT) scan revealed a homogeneous mass of fatty density at the right hemithorax extended into the retroperitoneal space through the foramen of Bochdalek. The tumor, 15 x 10 x 5 cm in size, was extended into the retroperitoneal space and caried off completely with limited thoracotomy. Histopathologically the tumor was diagnosed as a mature lipoma. This tumor was considered to originated from the retroperitoneal fatty tissue and to herniate into the posterior mediastinum through the foramen of Bochdalek. The case is presented because of its rare occurrence in the mediastinum.

Pulmoner alveoler proteinozis alveollerde lipoproteinoz materyalin birikimi ile karakterize ender görülen bir hastalıktır. Hastalığın ilk belirtisi yavaş ilerleyen dispnedir. Radyolojik olarak bilateral alveoler infiltrasyonlar görülür ve solunum fonksiyon testlerinde restriktif tipte bozukluk saptanır. Tanıya sıklıkla biyopsi örneği veya segmental lavaj ile alınan intraalvoler materyalin incelenmesi ile ulaşılır. 43 yaşındaki olgunun 5 ay önce başlayan efor dispnesi ve kuru öksürük yakınması mevcuttu. Hastaya idyopatik pulmoner fibrozis tanısıyla 2 aydır steroid tedavisi başlanmış idi. Göğüs radyografisinde lezyonları devam eden olguya kliniğimizde transbronşiyal forseps biyopsi ile pulmoner alveoler proteinozis tanısı kondu. Hastanede yattığı sürede spontan klinik ve radyolojik regresyon izlenen, üçüncü yıl sonunda hala remisyonda olan olgu literatür eşliğinde sunuldu.

Pulmonary alveolar proteinosis is a rare disease characterized by the accumulation of lipoproteinaceous material within the alveoli. The first sign of the disease is slowly progressive dispnea. Radiologically bilateral alveolar infiltrations are seen and restrictive type respiratory dysfunction is found. The diagnosis is usually arrived by examination of intraalveolar material obtained either by biopsy specimen or by segmental lavage. 43 year old female had dispnea at effort and dry cough which were started 5 months ago. The patient had been given steroid therapy for two months. With the diagnosis of idiopathic pulmonary fibrosis. The case whose radiological lesions were persistent was diagnosed as pulmonary alveolar proteinosis with transbronchial lung biopsy in our clinic. The case who showed radiological and clinical remission spontaneously during the time she was hospitalized and no relaps seen at the end of the three year represented with related literature.

Son birkaç onyılda solunum yetmezliğinin sistemik etkileri araştırılmıştır. Hiperkapni böbrek kan akımını azaltarak sekonder hiperaldosteronizm yapmakta oysa hipoksi plazma aldosteron düzeylerini düşürmektedir. Hipoksik şartlarda salgılanan atriyal natriüretik peptid anjiyotensin II'ye bağlı aldosteron salınımını inhibe etmektedir. Hipoksi, hem atriyal natriüretik peptid düzeyini arttırarak hem de aldosteron düzeyini düşürerek ödem formasyonunu engelleyebilirken hiperkapni sodyum retansiyonunu uyararak ödem oluşumunu teşvik etmektedir. Biz bu yazımızda solunum yetmezliğinde renin-anjiyotensin sisteminde meydana gelen değişiklikleri derledik.

The systemic effects of respiratory failure were investigated in last some decades. Hypercapnia causes secondary hyperaldosteronism by reducing renal blood flow whereas hypoxia reduces plasma aldosterone levels. Atrial natriuretic peptid secreted under hypoxic conditions inhibit angiotensin IIinduced aldosterone release. Hypoxia may prevent edema formation by both reducing aldosterone and increasing atrial natriuretic peptide levels whereas hypercapnia promotes edema formation by stimulating sodium retention. We reviewed the alterations of renin-angiotensin system in respiratory failure in this article.